Soms valt 't gewoon allemaal even niet mee

Zoals de titel al zegt: soms valt 't gewoon allemaal even niet mee.... en ik ga er even lekker aan toegeven, misschien lucht 't op.Ik, ooit zo sterke vrouw, leuke carriere in de lift, leuk leven, alles liep op rolletjes. Voelde me goed, zelfs zo goed dat ik de grote stap aandurfde om BAM-mamma te willen worden.
De positieve spiraal hield aan en binnen 3 pogingen was ik zwanger en zo werd ik mamma. Het leven kon niet mooier worden. Ik was zo gelukkig!

Maar ik herstelde maar niet van zwangerschap en bevalling en was steeds zo ontzettend vermoeid. Dat was natuurlijk logisch, iedereen om me heen vertelde me dat. Ik was immers herstellende van een topprestatie: het op de wereld zetten van een prachtig meisje. En dat maakte alle moeheid van de wereld weer waard. Ach, alle nieuwe mamma's waren wel eens moe, dus waar klaagde ik over.
Toen de moeheid maar niet over wilde gaan en ik wel weer eens wat meer wilde gaan leven ipv elke avond tegelijk met mijn dochter te bed te gaan, ben ik maar eens naar de huisarts gegaan.
Dat moest ook wel, want inmiddels was ik ook weer volop aan het werk en merkte dat 't daar door de grote vermoeidheid ook niet meer helemaal lekker liep. Alles wat voorheen zo voorspoedig en gemakkelijk liep, ging steeds moeizamer. Ik snapte er niets van.
De huisarts verklaarde de moeheid uit het feit dat ik 't natuurlijk wel allemaal alleen moest doen en dat heus niet meeviel. Zo had ik 't eigenlijk nog nooit bekeken. De zorg voor mijn dochtertje ervaarde ik juist helemaal niet als een belasting en ik had ook niet het idee dat de moeheid daaruit voortkwam. Ik wist eigenlijk al heel lange tijd dat er iets mis was, dat er iets niet goed functioneerde in mijn lijf. Maar als er steeds medisch geen aanwijzingen voor zijn, ga je toch maar weer door. Wat moet je anders?
Advies van de huisarts was om te stoppen met borstvoeding, dat zou me veel energie teruggeven. Ik had daar helemaal geen goed gevoel bij en heb dat advies (achteraf gelukkig maar) in de wind geslagen.

Maar ondertussen ging 't nog steeds niet beter met me en leverde ik steeds meer in. Veel wat normaal zo vanzelfsprekend is en wat 't leven leuk maakte lukte niet meer. Ik ging steeds vaker smoesjes verzinnen om 's avonds niet meer van huis te hoeven gaan, zodat ik vroeg naar bed kon. Veel rusten op momenten dat 't kon was de enige manier om me staande te houden en goed voor mijn dochtertje te zorgen, mijn huishouden te verzorgen en mijn werk goed te doen.
Begrijp me niet verkeerd: ik genoot van het moederschap en dat was ook meteen wat me op de been hield al die tijd. Dat ondertussen mijn werk niet goed liep, mijn huishouden en administratie steeds verder achterop raakte, ik al mij  hobby's moest opgeven en uiteindelijk geen sociaal netwerk buiten mijn familie meer had, had ik in eerste instantie niet zo in de gaten. Ik was aan het overleven.

Zomer 2009 besloot ik toch maar weer eens naar de huisarts te gaan. Mijn ouders drongen er al langer op aan, omdat ik af en toe last had van hartkloppingen. Ik bereidde me voor op een ernstig gesprek met de huisarts, met als uitslag burnout of iets dergelijks. Ik voelde me ook werkelijk opgebrand.
De huisarts dacht dat ik weer eens last had van bronchitus, vroeg naar de laatste longfunctietest. Ik legde uit dat ik echt geen last had van mijn longen, maar ze wilde toch even luisteren uiteraard. Zoals ik al gezegd had: niets aan de hand met mijn longen. Gelukkig maar. Dan nog maar even naar mij hart luisteren..... en meteen sloeg de toon van mijn huisarts om. Ernstig nu, ze hoorde een flinke ruis.
Lang verhaal kort, 3 dagen later zat ik bij de cardioloog, die de ruis met zijn blote oor wel kon horen. Allerlei onderzoeken verder was de conclusie dat ik een open hartoperatie moest ondergaan om de ernstig lekkende hartklep te repareren.
Lang traject, wachtlijst, eindelijk eind 2009 de operatie, een lang revalidatieproces...... en toen moest ik maar weer beter zijn en mijn leven oppakken.

Maar zo werkt 't dus duidelijk niet. Mijn leven had een vreselijke achterstand opgelopen en die heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet in kunnen halen.
Eigenlijk ben ik nog steeds aan het overleven, met als resultaat dat ik, ondanks een prachtig gerepareerde hartklep en een lijf dat eindelijk gewoon doet wat 't moet doen, nog steeds hartstikke vermoeid door het leven ga.
Vorige week jaarlijkse controle gehad bij de cardioloog en weer voor 2 jaar goedgekeurd gelukkig. Alles werkt naar behoren en 't gaat dus gewoon goed.
Toch heb ik hem voorgesteld dat als er binnen het revalidatieprogramma cardiologie en dan met name voor de jongere mensen die 't moeten doorlopen, ooit ruimte komt voor een wat uitgebreider programma, ik graag in de ontwikkelgroep daarvan wil plaatsnemen.
Waarom? Omdat ik naast alle aandacht die er is voor je lichamelijk herstel, het heel erg begeleiding bij het weer herstellen en oppakken van je leven heb gemist.

Herstel en balans. Zo belangrijk, ik merk 't nog elke dag. Hersteld ben ik inmiddels wel, in balans nog steeds niet. Mijn werk loopt nog steeds niet lekker, mijn huishouden is een puinhoop, mijn sociale netwerk minimaal. Ik werk hartstikke hard om 't beter te maken, maar soms lijkt 't een druppel op een gloeiende plaat. Een paar stappen vooruit en dan weer inleveren. Soms valt 't gewoon allemaal even niet mee.....