Soms valt 't gewoon allemaal even niet mee

Zoals de titel al zegt: soms valt 't gewoon allemaal even niet mee.... en ik ga er even lekker aan toegeven, misschien lucht 't op.Ik, ooit zo sterke vrouw, leuke carriere in de lift, leuk leven, alles liep op rolletjes. Voelde me goed, zelfs zo goed dat ik de grote stap aandurfde om BAM-mamma te willen worden.
De positieve spiraal hield aan en binnen 3 pogingen was ik zwanger en zo werd ik mamma. Het leven kon niet mooier worden. Ik was zo gelukkig!

Maar ik herstelde maar niet van zwangerschap en bevalling en was steeds zo ontzettend vermoeid. Dat was natuurlijk logisch, iedereen om me heen vertelde me dat. Ik was immers herstellende van een topprestatie: het op de wereld zetten van een prachtig meisje. En dat maakte alle moeheid van de wereld weer waard. Ach, alle nieuwe mamma's waren wel eens moe, dus waar klaagde ik over.
Toen de moeheid maar niet over wilde gaan en ik wel weer eens wat meer wilde gaan leven ipv elke avond tegelijk met mijn dochter te bed te gaan, ben ik maar eens naar de huisarts gegaan.
Dat moest ook wel, want inmiddels was ik ook weer volop aan het werk en merkte dat 't daar door de grote vermoeidheid ook niet meer helemaal lekker liep. Alles wat voorheen zo voorspoedig en gemakkelijk liep, ging steeds moeizamer. Ik snapte er niets van.
De huisarts verklaarde de moeheid uit het feit dat ik 't natuurlijk wel allemaal alleen moest doen en dat heus niet meeviel. Zo had ik 't eigenlijk nog nooit bekeken. De zorg voor mijn dochtertje ervaarde ik juist helemaal niet als een belasting en ik had ook niet het idee dat de moeheid daaruit voortkwam. Ik wist eigenlijk al heel lange tijd dat er iets mis was, dat er iets niet goed functioneerde in mijn lijf. Maar als er steeds medisch geen aanwijzingen voor zijn, ga je toch maar weer door. Wat moet je anders?
Advies van de huisarts was om te stoppen met borstvoeding, dat zou me veel energie teruggeven. Ik had daar helemaal geen goed gevoel bij en heb dat advies (achteraf gelukkig maar) in de wind geslagen.

Maar ondertussen ging 't nog steeds niet beter met me en leverde ik steeds meer in. Veel wat normaal zo vanzelfsprekend is en wat 't leven leuk maakte lukte niet meer. Ik ging steeds vaker smoesjes verzinnen om 's avonds niet meer van huis te hoeven gaan, zodat ik vroeg naar bed kon. Veel rusten op momenten dat 't kon was de enige manier om me staande te houden en goed voor mijn dochtertje te zorgen, mijn huishouden te verzorgen en mijn werk goed te doen.
Begrijp me niet verkeerd: ik genoot van het moederschap en dat was ook meteen wat me op de been hield al die tijd. Dat ondertussen mijn werk niet goed liep, mijn huishouden en administratie steeds verder achterop raakte, ik al mij  hobby's moest opgeven en uiteindelijk geen sociaal netwerk buiten mijn familie meer had, had ik in eerste instantie niet zo in de gaten. Ik was aan het overleven.

Zomer 2009 besloot ik toch maar weer eens naar de huisarts te gaan. Mijn ouders drongen er al langer op aan, omdat ik af en toe last had van hartkloppingen. Ik bereidde me voor op een ernstig gesprek met de huisarts, met als uitslag burnout of iets dergelijks. Ik voelde me ook werkelijk opgebrand.
De huisarts dacht dat ik weer eens last had van bronchitus, vroeg naar de laatste longfunctietest. Ik legde uit dat ik echt geen last had van mijn longen, maar ze wilde toch even luisteren uiteraard. Zoals ik al gezegd had: niets aan de hand met mijn longen. Gelukkig maar. Dan nog maar even naar mij hart luisteren..... en meteen sloeg de toon van mijn huisarts om. Ernstig nu, ze hoorde een flinke ruis.
Lang verhaal kort, 3 dagen later zat ik bij de cardioloog, die de ruis met zijn blote oor wel kon horen. Allerlei onderzoeken verder was de conclusie dat ik een open hartoperatie moest ondergaan om de ernstig lekkende hartklep te repareren.
Lang traject, wachtlijst, eindelijk eind 2009 de operatie, een lang revalidatieproces...... en toen moest ik maar weer beter zijn en mijn leven oppakken.

Maar zo werkt 't dus duidelijk niet. Mijn leven had een vreselijke achterstand opgelopen en die heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet in kunnen halen.
Eigenlijk ben ik nog steeds aan het overleven, met als resultaat dat ik, ondanks een prachtig gerepareerde hartklep en een lijf dat eindelijk gewoon doet wat 't moet doen, nog steeds hartstikke vermoeid door het leven ga.
Vorige week jaarlijkse controle gehad bij de cardioloog en weer voor 2 jaar goedgekeurd gelukkig. Alles werkt naar behoren en 't gaat dus gewoon goed.
Toch heb ik hem voorgesteld dat als er binnen het revalidatieprogramma cardiologie en dan met name voor de jongere mensen die 't moeten doorlopen, ooit ruimte komt voor een wat uitgebreider programma, ik graag in de ontwikkelgroep daarvan wil plaatsnemen.
Waarom? Omdat ik naast alle aandacht die er is voor je lichamelijk herstel, het heel erg begeleiding bij het weer herstellen en oppakken van je leven heb gemist.

Herstel en balans. Zo belangrijk, ik merk 't nog elke dag. Hersteld ben ik inmiddels wel, in balans nog steeds niet. Mijn werk loopt nog steeds niet lekker, mijn huishouden is een puinhoop, mijn sociale netwerk minimaal. Ik werk hartstikke hard om 't beter te maken, maar soms lijkt 't een druppel op een gloeiende plaat. Een paar stappen vooruit en dan weer inleveren. Soms valt 't gewoon allemaal even niet mee.....

Receptblogje "Wraps met spitskool en gehakt"

Ach, elke mama maakt 't denk ik wel eens mee. Heb je vreselijk je best gedaan op een overheerlijke maaltijd en dan de reactie van je kind, liefst nog voordat er een hap geproefd is: "lust ik niet".
Ik ga dus af en toe ook receptblogjes plaatsen met wat hier de toppers zijn!


Vandaag de aftrap: Wraps met spitskool en gehakt.
Makkelijk, gezond en niet onbelangrijk: snel klaar!
We zijn net thuis na zwemles. Kwartiertje in de oven en eten maar. 't Was heerlijk (al zeg ik 't zelf....)


Nodig:

• 1 spitskool
• 300 gram gehakt
• 1 tl kerriepoeder
• snufje zout
• eventueel peper
• 4 wraps (eventueel tomaat)
• smeerkaas of kruidenkaas
• tomatenketchup
• gerapste kaas

Bereiden:

• Spitskool klein snijden
• Bak het gehakt in 3 minuten rul
• Voeg kerriepoeder toe
• Nu ook de spitskool erbij en in 4 minuten beetgaar bakken
• Breng op smaak met peper en zout
• Bestrijk de wraps met de smeerkaas
• Op de smeerkaas een dun laagje tomatenketchup uitstrijken
• Verdeel het gehaktmengsel over de wraps en rol ze op en leg ze in een ovenschaal
• Strooi geraspte kaas over de wraps
• Oven op 150 graden voorverwarmen
• Ongeveer 15 minuten verwarmen
• Eet smakelijk

(BAM)mamma, nieuwe weblog

Ik was al eerder een blog gestart, maar die bleek veel te lastig om te beheren. Nu dus poging 2 om via een blog een klein kijkje in ons leven te geven. Eerst maar even 't eerste bericht van de 'oude' blog:

12 maart 2011

't Moest er nu maar eens van komen, ik start een weblog. Spannend om zomaar mijn gedachten aan de wijde wereld toe te vertrouwen en daarom begin ik anoniem onder de naam (BAM)mamma.

(BAM)mamma, omdat ik sinds ruim 4 jaar trotse mamma ben van een mooie dochter. BAM staat voor Bewust Alleenstaande Moeder. Wat mij betreft klopt het Bewust en Moeder wel. Alleenstaand klopt ook wel, maar dat deel van de titel is niet Bewust. Alleenstaand ben ik niet uit overtuiging, maar omdat mijn leven nu eenmaal zo gelopen is.

En alleenstaand als ik was, dacht ik op mijn 34e: niet meer wachten op die prins op 't witte paard, ik ga werk maken van mijn kinderwens. En alhoewel voor mij het ideale gezin uit mama, papa en kindje(s) bestaat, ben ik blij dat ik toen die stap gezet heb.

Eerst was er die vreselijk lange zoektocht naar informatie, maken van vele keuzes, zoeken naar een donor en zoeken naar een behandelcentrum die mee wilde werken mijn kinderwens waarheid te laten worden. Uiteindelijk was ik op mijn 37e zover dat ik werkelijk kon starten. Via IUI ben ik na de 3e poging zwanger geraakt en na een best zware zwangerschap lag dan eindelijk mijn kindje in mijn armen.

En nu zijn we dan alweer 4 hele jaren verder. Gelukkige jaren, maar ook wel erg zwaar. Ik leek maar niet te herstellen van de zwangerschap. Uiteindelijk werd half 2009 geconstateerd dat ik een lekkende hartklep had en ben eind 2009 daaraan geopereerd. Een moeilijke tijd voor zowel mezelf, als ook voor mijn dochtertje uiteraard. Ondanks veel hulp van familie en kennissen, mis je op zo'n moment een partner, die kan zorgen dat 't leventje van je kind redelijk ongestoord door kan blijven draaien.

Gelukkig zijn we goed door deze tijd heen gekomen en na een periode van revalidatie startte een nieuw leven voor zowel moeder als kind.
Sinds september gaat mijn dochtertje naar school en krijg ik af en toe weer eens wat meer tijd voor mezelf. Mooi moment om eens wat over ons leventje op schrift te zetten en een blog te starten dus.

Vanaf nu probeer ik zo af en toe hier te schrijven over onze grote en kleine belevenissen.
Gewoon voor onszelf en misschien dat er lezers zijn die er af en toe ook plezier aan zullen beleven.
Gewoon om te laten zien dat een Bam-gezin ook maar een heel gewoon gezin is, met alles wat er bij gezinsleven hoort.
Gewoon, omdat er misschien nog vrouwen zijn die twijfelen of ze alleen een gezin willen/kunnen/durven starten en ik daar door een kijkje te geven in ons leven, misschien een heel klein steentje aan bij kan dragen.
Gewoon, omdat ik het leuk vind om te schrijven wat me bezighoud.